Wybór odpowiedniego materiału na przypon jest istotny w skutecznym połowie leszcza. Tradycyjnie, wielu wędkarzy stosuje przypony wykonane z monofilamentu, który jest elastyczny i ma dobrą wytrzymałość na rozciąganie. Monofilament jest również mniej widoczny w wodzie, co jest ważne przy połowie ostrożnych ryb jak leszcz.
Inną opcją jest przypon fluorocarbonowy, który jest praktycznie niewidoczny w wodzie i ma lepsze właściwości przeciwzacinające. Fluorocarbon jest bardziej sztywny niż monofilament, co może pomóc w lepszym prezentowaniu przynęty. Jednakże, jego sztywność może być również wadą, zwłaszcza w delikatnym połowie na spławik.
Przy wyborze materiału na przypon warto zwrócić uwagę na warunki panujące na łowisku oraz preferowany styl połowu. W zależności od tych czynników monofilament może być lepszy do delikatnych prezentacji, podczas gdy fluorocarbon sprawdzi się w trudniejszych warunkach.
Fluorocarbon vs monofilament: co lepsze dla leszcza?
Wybór między fluorocarbonem a monofilamentem zależy od wielu czynników. Fluorocarbon, dzięki swojej niemal niewidzialności w wodzie, jest świetnym wyborem w klarownych wodach, gdzie leszcz może być bardziej ostrożny. Jest również bardziej odporny na ścieranie, co jest korzystne w wodach z dużą ilością przeszkód.
Monofilament, z drugiej strony, jest bardziej elastyczny i lepiej amortyzuje ruchy ryby podczas holu. Jest to ważne, zwłaszcza gdy łowi się duże leszcze, które mogą gwałtownie uderzać i szarpać. Elastyczność monofilamentu może również pomóc w uniknięciu zrywania przyponu.
Ważne jest, aby dostosować wybór przyponu nie tylko do warunków na łowisku, ale także do indywidualnych preferencji i stylu połowu. Niektórzy wędkarze wolą pewność i wytrzymałość fluorocarbonu, podczas gdy inni cenią sobie uniwersalność i elastyczność monofilamentu.
Długość i wytrzymałość przyponu na leszcza
Długość i wytrzymałość przyponu mają kluczowe znaczenie przy połowie leszcza. Zazwyczaj, długość przyponu powinna wynosić od 15 do 50 cm, w zależności od techniki połowu i warunków na łowisku. Przy połowie na spławik, krótsze przypony mogą być lepsze, podczas gdy w metodzie gruntowej dłuższe przypony mogą być bardziej skuteczne.
Wytrzymałość przyponu powinna być dostosowana do oczekiwanej wielkości ryb oraz warunków na łowisku. Dla leszcza zazwyczaj wystarczająca będzie wytrzymałość od 0,12 do 0,18 mm. Ważne jest, aby przypon nie był zbyt gruby, co mogłoby odstraszać ryby, ale również nie za słaby, aby uniknąć jego przerwania podczas holu.
Przy wyborze długości i wytrzymałości przyponu, warto również wziąć pod uwagę potencjalne przeszkody w wodzie, takie jak roślinność czy zatopione przedmioty, które mogą zwiększać ryzyko zaczepienia i zerwania przyponu.
Przypony specjalistyczne do metody gruntowej
W połowie leszcza metodą gruntową, używanie specjalistycznych przyponów może znacząco zwiększyć efektywność połowu. Przypony do tej metody często są dłuższe, co pozwala na lepsze prezentowanie przynęty na dnie. Długość tych przyponów może sięgać nawet 60-80 cm, co jest szczególnie ważne w łowiskach o bogatej roślinności denny.
Materiał przyponu w metodzie gruntowej powinien być wytrzymały, ale jednocześnie jak najmniej widoczny. Fluorocarbon jest często wybierany ze względu na swoją niewidzialność w wodzie i wytrzymałość na ścieranie. Ważne jest, aby przypon był odpowiednio zabezpieczony przed przetarciami, szczególnie w łowiskach z dużą ilością przeszkód.
Dodatkowo, przypony gruntowe często wyposażone są w dodatkowe elementy, takie jak antyzaczepiaki czy ciężarki, które pomagają w utrzymaniu przynęty w odpowiedniej pozycji i zapobiegają jej zaczepianiu o dno.
Dostosowanie przyponu do warunków na łowisku
Dostosowanie przyponu do konkretnych warunków na łowisku jest niezbędne dla osiągnięcia sukcesu w połowie leszcza. W wodach o dużej przejrzystości lepsze będą cieńsze i mniej widoczne przypony, natomiast w mętnych wodach można użyć nieco grubszych przyponów.
W wodach z dużą ilością roślinności wodnej lub innych przeszkód warto zastosować przypony o większej wytrzymałości, aby uniknąć zerwania przy zaczepieniu. W przypadku łowienia w silnym prądzie ważne jest, aby przypon był wystarczająco ciężki, aby utrzymać przynętę w odpowiednim miejscu.
Ostatnią, ale nie mniej ważną kwestią jest dostosowanie długości przyponu do preferowanej metody połowu. W połowie na spławik krótszy przypon może być bardziej skuteczny, podczas gdy w metodzie gruntowej lepsze będą dłuższe przypony, które umożliwiają przynęcie osiągnięcie i utrzymanie odpowiedniej pozycji na dnie.